De avondklok gaat in. We zitten dieper en dieper in de lockdown. De maatregelen stapelen zich op. Alles om het virus en de mutatievriendjes de kop in te drukken. Al bijna een jaar zuchten we in de lage landen onder een abnormaal leven. Eén troost, de hele wereld ziet er anders uit. Waarbij je een jaar geleden nog druk was met het maken van plannen; waar gaat de zomervakantie naar toe? Toch maar een abonnement op de sportschool? Of je ouders wat vaker bezoeken in het verzorgingshuis? Etc. Alles kan de kast in. Alles ging op slot. Alles blijft op slot. Ik kan het nieuws niet meer volgen. Praatprogramma’s worden volgepropt met virologen en andersoortig vakidioten die mijn inziens zo langzamerhand met de wind mee lullen. Op het moment dat een Hoofd IC zich gaat bemoeien met de carrière van een YouTube sterretje gaat bij mij het licht uit. Of zou ik moeten schrijven; #ikdoenietmeermee? En dan bedoel ik niet dat ik de opgelegde regels aan mijn laars lap.
Ik ben geen econoom (thank God!), viroloog, politicus, verpleegkundige of anderszins specialist op het gebied van infectieziektes. Er is overigens een goede boterham aan te verdienen. Wordt je opgeroepen voor een bijeenkomst van het Outbreak Management Team ontvang je tot 200 euro per bijeenkomst. En een beetje brabbelen in een praatprogramma op tv zal ook niet voor een appel en een ei gedaan worden. Ik luister wat Angela Merkel te melden heeft en weet hoe de wind in Nederland gaat waaien. Rutte gehoorzaamt. Zo gaat dat. We hebben het akelige virus niet onder controle. Een hels karwei voor eenieder om gezond deze crisis door en uit te komen.
Wat mij echter zo langzamerhand meer zorgen gaat baren en waar ik weinig specialisten en politici over hoor, is de periode na Covid-19. Enerzijds vraag ik mij af waar al die miljarden euro’s vandaan komen? En wie dat vroeg of laat gaat terugbetalen? Het kan niet anders of in het ‘nieuwe normaal’ zal er zwaar bezuinigd worden. Elk ministerie gaat inleveren. Het mes gaat in de begroting. Op sociaal vlak alsmede infrastructuur, defensie, milieu, etc. gaan we de gevolgen voelen. Onze zorgpremie en het eigen risico zal onbetaalbare vormen gaan aannemen. Accijnzen en het BTW tarief zullen een paar procent stijgen. Dus geniet nog maar even van je glas Chardonnay. En wat te denken van het prijskaartje in de winkels, restaurants, entreekaartjes, festivaltickets, etc.? Ondernemers en gastheren moeten ergens hun verdampte omzet en spaargeld vandaan halen.
Maar er ligt een nieuwe epidemiegolf op de loer. Eentje die al sinds mensenheugenis ronddwaalt maar de komende decennia meer slachtoffers zal opeisen dan Corona. De psychische gesteldheid van de mens. Daar hoor ik vrijwel geen enkele specialist iets zinnigs over zeggen dan wel op ondernemen. Onze kinderen op de basisschool, voortgezet onderwijs en universiteiten zijn al een jaar verstookt van goed degelijk onderwijs. Alle respect voor het thuisonderwijs, maar dat haalt het bij lange niet ten opzichte van de schoolbanken. Sportclubs en uitstapjes voor de studiebollen zijn gesloten en onze toekomst zit noodgedwongen thuis opgesloten. Weinig sociale contacten. Dat baart mij zorgen. Het kinderbrein slaat zich er nu wel doorheen. Maar wat is het effect op de lange termijn? In rap tempo ontwikkeld ons bedrijfsleven zich tot een kenniseconomie. Staat de ontwikkeling hiervan nog wel in verhouding met het opleidingsniveau van onze kinderen?
Op straat spreek ik, op anderhalve meter afstand, ouderen. Die met tranen in hun ogen vertellen onder te gaan in eenzaamheid. Kleinkinderen die gemist worden. De sociale activiteiten van biljartclub tot koffie-uurtje zijn ook al een tijdje op de lange baan geschoven. En zodra de huishoudhulp verschijnt wordt je als ouder verbannen naar de slaapkamer. Om elk contact te minimaliseren.
Ondernemers en restaurateurs die het water tot aan de lippen staat. Die dreigen ten onder te gaan aan de vaak al maandenlange sluiting van iets wat ooit met veel passie, ondernemersgeest en kapitaal is opgebouwd. Werkvolk wat onzeker is of hun baan behouden kan blijven.
Zij en de vele anderen die zich keer op keer aanpassen aan de regels. Al maanden verstoken zijn van de vrijdagmiddagborrel. Hun shopverslaving noodgedwongen online voortzetten. Mondkapje op, mondkapje af. Even je beste vriend(in) in de armen sluiten. Die vervelende irritante collega alleen nog maar via Zoom in zijn of haar ogen kunnen kijken. En tussendoor je kroost breuksommen, werkwoordvervoegingen, etc. bij brengen. Wat uiteraard zinloos is aangezien jouw rekenmethode van vroeger al lang en breed achterhaald is. Ik zeg tegen mijn zoon tijdens het thuisonderwijs geregeld; ‘#ikdoenietmeermee’. Want papa snapt er geen bal meer van.
Ik heb het over die velen die zich hoe krampachtig ook, aan de regels proberen te houden. Ik heb het niet over die gasten die van even tot aan al een tijdje #nietmeermeedoen. Die provocerend voor de rest van Nederland elkaar tijdens uit de hand gelopen demonstraties op het Museumplein in de armen vallen. Van die hooligans die elke bijeenkomst aangrijpen om agenten tot het uiterste drijven. Van die culturen die maar blijven vasthouden aan hun culturele waarden en samenklieken. Van die mensen die denken dat het verplicht dragen van een mondkapje pas geldt als het hun uitkomt. Die groep mensen wakkeren de beperkingen in onze vrijheid aan. Dan zou je je haast afvragen of er ergens ver weg in de Oceaan nog een eiland over is waar zij ‘hun vrijheid’ kunnen leven. Zoals zij dat willen.
Kortom; de psychologische gesteldheid van de weldenkende mens, voor nu en de komende decennia, is een niet te onderschatten epidemie. We mogen dit niet voor ons uitschuiven onder het mom van ‘dat zien we later wel.’ Tot nu toe heb ik geen enkele politieke partij een duidelijk standpunt in horen nemen. De verkiezingen staan voor de deur. Politici pakken de situatie van vandaag de dag aan om zich te profileren. Korte termijn politiek. Aan mooie praatjes hebben we geen boodschap. De waarheid ligt in het ‘nieuwe normaal.’
Lees ook: Vertel mij wat er is gebeurd?
