Denkend aan Martin Bril. Dat was zo’n beetje de rode draad deze week. Niet omdat het rokjesdag was. Maar meer omdat ik even verlangde naar de eenvoud van het leven. Martin Bril kon van het aanschouwen van een dansende mug op een bushokje, in Doesburg, nog een boeiend verhaal schrijven. Inmiddels heb ik thuis er een boekenplank met het werk van Martin Bril aardig mee gevuld. Eigenlijk is het een boekenplank gevuld met eenvoud. Want de goede man reed van de ene kant van de Afsluitdijk naar de andere kant. En weer terug. Wind, klotsend water tegen de dijk, kilometers snelweg en halverwege een parkeerplaats fascineerde hem om daarmee twee-en-halve pagina van vol te schrijven. Het café aan de rand van een plein, gesloten, dat wel, maar toch stof genoeg om een column te schrijven. Hoe simpel kan het leven zijn. Helaas is Martin Bril veel te vroeg gestorven.
Ik zat dus van de week te denken aan zijn werk. Ik kreeg ineens zelf zin om de eenvoud van de dag te beschrijven. Wat overigens lastig wordt. Dit aangezien ik door de weeks niet verder kom dan Amersfoort. Martin pakte dat anders aan. Hij stapte gewoon in zijn geliefde Volvo en reed naar Emmer-Compascuum of naar Thorn. Zijn auto was zijn kantoor. Ook de autoritten naar zijn tweede huis in Frankrijk werden met de pen beschreven. Enfin, de man had er een dagtaak aan. Alsof er geen zorgen waren. Jaren geleden had ik misschien ook wel soortgelijke verhalen kunnen schrijven. Ik reed dag in dag uit stad en land af voor de baas. Dan weer Oisterwijk, dan weer Barchem om in Vorden te eindigen. Daar zag ik een oude man zittend op een bankje voor de kerk. Met zijn handen onder zijn gerimpeld hoofd, leunend op een wandelstok. Terwijl een jonge vrouw op een Gazelle linksaf de Dorpsstraat in sloeg. Waarheen? Misschien wel op weg naar Zutphen. Of naar de Super.
De schrijver fascineert velen. Tot op de dag van vandaag. Vanochtend las ik, onder het genot van een Latte Macchiato, Martin zou gewoon zeggen, een Koffie Verkeerd, in een klassiek autoblaadje het verhaal van de Volvo 850 T5R. De geliefde Volvo van Martin Bril. Het verhaal las al even eenvoudig als de hoofdstukken in zijn boek ‘Au Revoir’.Waarin hij ook de garagist als de sleutelaar van zijn Volvo omschrijft. Een sleutelaar die zelfs op honderden kilometers afstand via de telefoon kon horen dat er iets mis was met de remmen. En hop, weer stof genoeg om een hoofdstuk te vullen.
Eenvoud siert de mens. Vandaag blijf ik binnen. Het is 9 juni. Negen graden, regen bij tijd en wijlen. Vanavond speelt Oranje. Al schrijvend aan deze column kijk ik even naar buiten. Om te zien hoe de mussen dansen in de tuin.
