Als er een sport is die ik toejuich dan is dat wel het wielrennen. Dat nu juist deze tak van sport in een verdomhoek wordt geduwd doet pijn. Alles en iedereen die maar wat met deze sport te maken heeft valt over elkaar heen. Doping, witwaspraktijken, het houdt niet op. Dat de Rabobank na zoveel jaar zich terugtrekt als sponsor uit de professionele wielersport kwam toch als een mokerslag. Vroeger was je ‘fan’ van de Raleigh wielerploeg. Daarna van de Rabobank. Iets anders was er niet. Als semi wielerliefhebber ben je toch een beetje opgegroeid met het Rabo Wielerteam. Ik ben nog steeds trots op mijn twee Rabo bidons die ik enkele jaren geleden heb gekregen. Pas nu realiseer je je dat de Rabobank ook een maatschappelijk verantwoorde positie in nam met haar sponsoring. Door deze sport al bij de jeugd te ondersteunen zorgde zij ervoor dat nieuwe talenten jaren later het podium konden betreden.
Marianne Vos sleepte dit jaar de Gouden Olympische medaille in de wacht. Om daarna ook nog maar eens wereldkampioen te worden. Helaas heeft geen Rabo renner ooit het podium in Parijs kunnen betreden met een gele trui. Bijna wel. Rasmussen had enkele jaren geleden, in 2007, de gele trui stevig om zijn schouders. Vlak voor dat de finish, bijna letterlijk, in zicht kwam besloot de Rabo Rasmussen naar huis te sturen. Blijkbaar had hij zijn ‘whereabouts’ niet juist ingevuld. De directie van de Rabobank wilde geen gezeik en stuurde hem linea recta naar huis. Verdomd! Wat was ik over de zeik. Ik heb naar die overwinning toegeleefd. Gekluisterd zat ik aan de buis. Ik was nog net niet in de auto gesprongen met als finish; Champs Elysees. Niet veel later trad de Manager van de Raboploeg, Theo de Rooij af. Vanaf dat moment ben ik zenuwachtig geworden. De Rabo had een signaal afgegeven. Geen moment daarna heb ik meer rustig op mijn stoel gezeten. In mijn gedachte hield ik al rekening met een naderend afscheid van de Rabo. Er kwamen teveel signalen dat de bank niet blij was met de prestaties. Geen podiumplaatsen, de Rabo was te weinig in beeld.
En dan is het herfst 2012. Armstronggate is geboren. Zevenvoudig Tour winnaar Lance Armstrong bleek al die jaren de hele wereld voor de gek te hebben gehouden. Hij heeft geschiedenis geschreven in de Tour de France. Naar nu blijkt met een lijf vol verboden middelen. Al die jaren heeft hij ontkend ook maar iets verkeerds te hebben ingenomen. Dat is hem kwalijk genomen. Zijn Tourzeges kan hij inleveren. Hij hoeft zich ook niet meer te vertonen in de wielerwereld. Armstrong exit. De wereld op zijn kop. En de Rabobank grijpt het moment aan om de stekker eruit te trekken. Wie volgt?
De Duitsers zijn jaren geleden al van de fiets gestapt. Geen sponsoring meer door T-Mobile of Milram. De Duitse tv-zenders besloten de Tour de France niet meer live uit te zenden. Weet dat de Duitsers grote wielerliefhebbers waren in die jaren. Dat is nu over. Inmiddels volg ik ietwat geamuseerd de ontwikkelingen. De wielerbond UCI kijkt hoogst verbaasd in het rond onder het motto ‘wij weten van niks’. De KNWU wast zich in onschuld en de Rabodirectie is weer druk met centjes tellen. Menigeen steekt zijn kop in het zand of is druk met het zoeken naar de doofpot. We zijn er nog niet. Er volgt meer. Er gaan koppen rollen. Dat de sport ‘schoon’ moet moge duidelijk zijn. Het is jammer dat nu juist de wielersport de klappen krijgt. Hebben wij enig idee wat er gaande is in de hockeysport? Het zwemmen? Zoals Raborenner Robert Gesink al zei; “De jonge renners betalen nu de rekening van het dopinggebruik van oude collega’s”.
Bon anniversaire á le Tour de France 2013. Wordt volgend jaar vast een Edition 100 feestje met een naar bijsmaakje.
