Afgelopen maanden heb ik vijf weken door Spanje getrokken. Te voet. Zo’n kleine 800 kilometer over de Camino Francés. De Pelgrimsroute. Een avontuur. Een zoektocht op zoek naar mijzelf en de wereld om mij heen. Een avontuur was het zeker ook op wijngebied. Ik heb verschillende interessante wijngebieden doorkruist. Waarvan de Rioja wel de bekendste is. Ook interessant te noemen is de Spaanse wijnconsumptie. Bestel je in Spanje een Vino Tinto dan krijg je een verrassend glas rood wijn koud geserveerd. Op zich smaakt de rode wijn er niet minder om. In Nederland zouden we flippen. Rode wijn hoort geserveerd te worden op kamertemperatuur hoor ik u denken.
In de eerste week van mijn pelgrimage ontmoette ik een Duitse pelgrim die zich nogal aan het opwinden was over de koude wijn. Hele verhalen had ze te delen met de andere pelgrims over dat rode wijn toch zeker op kamertemperatuur geserveerd moet worden. En dat de Spanjaarden er werkelijk geen snars van snappen. Bij het horen van het betoog dacht ik; ‘als jij nu eens de Spanjaarden gaat vertellen hoe zij hun wijn moeten serveren’. Ga ik, uit voorzorg, alvast een blokje om.
Inmiddels was ik zelf al gewend aan de verfrissende rode wijn. Op zich gaat dat vrij snel. Want ik pas maar al te graag mijn wijngenot aan op het land waar ik verblijf. Maar er zijn grenzen. Niet veel later zag ik namelijk een Spanjaard, die ik voor het gemak maar Alberto Contador noem, die water met bubbels in zijn rode wijn kieperde. Ik vroeg Alberto stomverbaasd waar hij in hemelsnaam mee bezig was. Het bleek een doodnormale traditie in Spanje. Bubbelwater bij de wijn. Ik dacht overigens Alberto het schokkende feit te vertellen dat Chinezen hun duur geïmporteerde Franse wijnen vermengen en wegklokken met Coca Cola. Dat was voor Contador geen verrassing. Sterker nog de Spanjaarden hebben er een naam voor; ‘Calimocho’. Hij wist mij ook te vertellen dat ‘Tinto de Verano’ een rode wijn met citroen gazeuse is. Ik kreeg het advies mee om op een warme zomerdag toch zeker een keer dit verfrissende mengsel te drinken.
(foto bron: winetimes.co)
Wij Nederlanders zijn sterren om allerlei exotische tradities uit vakantielanden kant en klaar te verpakken. Zo hoeven we niet meer na te denken wat ook al weer de ingrediënten voor een Sangria zijn. Nu de zon zich van zijn beste kant laat zien stromen de winkels weer vol met kant en klare flessen, pakken Sangria. Met de Wereldgerechten van Knorr zijn we met het bord op schoot, weer even in Thailand of Turkije. Benieuwd wanneer de pakken en flessen Sangria hun schapruimte delen met een fles ‘Calimocho’.
De Amerikanen die ik eerder op mijn pelgrimstocht heb mogen ontmoeten maken het ook bont. Bij het serveren van een redelijk mooie Spaanse Rioja vroegen zij beleefd aan de ober om ‘icecubes’. En hop, de ijsklonten verdwenen in het glas rood. Op mijn vraag ‘waarom?’ kreeg ik het antwoord dat anders de rode wijn niet te drinken was. Tja, daar zit je dan. Je glas rode wijn te walsen, ruiken, te slurpen. ‘A su salud’ zeg ik dan maar.
Een gedeelte van dit artikel is eerder verschenen op de wijnblog van 3 Wijngekken waar ik als gastschrijver maandelijks een column schrijf.
