Mijn liefde voor de Italiaanse automerken zoals Lancia en Alfa Romeo deel ik graag met de mensen om mij heen. Gelukkig sta ik daar niet alleen in. Veel mannen en vrouwen dragen met passie hun liefde uit voor de temperamentvolle Italiaanse bolides. Mijn collega links van mij noemt haar witte Fiat 500 een snoepje. Liefhebbers, of misschien wel aanbidders, van al het moois uit Italië laten het niet alleen bij de glimmende nieuwerwetse auto’s. Hun liefde gaat vele jaren terug. Naar de klassiekers, oldtimers. Er zijn gelukkig ook heel veel liefhebbers die zich vandaag de dag met heel veel zorg ontfermen over het erfgoed. Zodat wij, op de dag van vandaag, ons kunnen vergapen aan de passie uit vervlogen tijden. Klassieke automobielen stralen mijn inziens meer een boodschap uit dan het huidige moderne modellengamma. Klassiekers waren in die tijd een soort visitekaartje. A way of life. ‘Dit ben ik wat ik rijd.’ ‘Zo leef ik.’ Flamboyant. In stijl. Genietend van het leven. Wie herinnert zich niet dat de Citroen DS, de Snoek, in vrijwel iedere film van Louis de Funès het vaste vervoermiddel van hem was? De Alfa 1600 Spider Duetto was onlosmakelijk verbonden aan Dustin Hoffman in de film The Graduate. Hiermee brak niet alleen Hoffman door als acteur maar zette Alfa Romeo in één keer op de kaart in Amerika. Recht in het hart van de echte liefhebber. Onze premier laat zich vandaag de dag veilig rondrijden in een hypermoderne Mercedes van de Staat. Maar op spaarzame privémomenten maakt hij nog steeds gebruik van zijn semiklassieke Saab 900. Veel geïnteresseerde in klassieke auto’s zagen in de aanschaf er van een mooie investering. Waar je ook nog eens echt van kan genieten. Dat is wel wat anders dan obligaties en aandelen. Wat is er mooier dan een restauratie object na veel gesleutel, pruttelend en proestend tot leven te zien komen? In ons land zijn nog redelijk wat leuke evenementen waar je je geliefde kan showen aan anderen. Aan mensen die dezelfde passie met zich meedragen. Zo heb je één keer in de twee jaar het Concours d’ Elegance in de paleistuinen van Het Loo. Wordt er op het circuit van Zandvoort vrijwel ieder jaar Italia a Zandvoort gehouden. De heer Louwman heeft zelfs een museum om zijn privécollectie klassiekers gebouwd.
In Nederland rijden gelukkig nog veel klassiekers rond. Veelal gekoesterd en vertroeteld door eigenaren die hun hart en ziel verkocht hebben aan een jongensdroom van weleer. Maar voor hoe lang nog? De Nederlandse overheid gaat het liefhebben en koesteren aan banden leggen. Jaren geleden is besloten om klassiekers van 25 jaar en ouder vrij te stellen van motorrijtuigenbelasting. Maar blijkbaar hebben de ambtenaren in Den Haag zichzelf in de vingers gesneden. De regering heeft dit jaar besloten om met ingang van 1 januari 2014 een jongensdroom, een passie, een geluksmoment zwaar te belasten. Niks vrijstelling meer. Gewoon de volle mep betalen voor je bolide. Het volle tarief motorrijtuigenbelasting krijg je voor je kiezen. Hiermee worden veel, heel veel eigenaren in het hart getroffen. Het onderhoud van een oude auto vraagt veel aandacht en zorg. Lees geld. Je gaat er niet iedere dag mee op stap. Het is en blijft een hobby. Door het belasten van het eigendom van dit soort auto’s zal voor veel liefhebbers er niets anders op zitten dan hun (onbetaalbare) hobby de deur uit te doen. Voorgoed. Er is wel weer een grens getrokken door de overheid. Auto’s ouder dan 40 jaar worden ontzien. Maar alles wat tussen de 25 en 40 jaar zit krijgt het vanaf volgend jaar te verduren. Voor de huidige bezitters wordt er wel een overgangsregeling getroffen. Om de pijn te verzachten. Mits de auto op benzine rijdt. Dieselrijders zullen vanaf volgend jaar bloeden. Voor hun geen overgangsregeling. Blijkbaar is deze regering totaal niet geïnteresseerd in ons culturele erfgoed. We zijn op weg naar een eenheidsmaatschappij. Een maatschappij waarin passie en genieten de kop wordt ingedrukt. Waarin de geschiedenis alleen nog maar een vervlogen herinnering in ons hoofd zal zijn. Waarin jongensdromen, jongensdromen blijven.
