Als de bodem in zicht komt begin ik mij zorgen te maken. De angst om ook maar een dag zonder een korrel rijst, paar gram meel of koffiebonen te komen zitten is groot. Los van het feit dat lege weckpotten die een beetje werkeloos rond staan in de keuken geen gezicht is. Voorraadbussen en weckpotten zijn nu eenmaal gemaakt om voor vol te worden aangezien. Ik werd laatst geïnspireerd in een leuke trendy woonwinkel die in een mooie glazen stolp de cannelloni netjes kruiselings had opgestapeld. Dus nu heb ik thuis ook die pastarolletjes gestapeld. Vanuit alle hoeken in de keuken heb je mooi zicht op mijn cannelloni. ‘Droog en donker bewaren’ staat er op menig verpakking. Daar heb ik nu even geen boodschap aan. Mijn muesli mag gezien worden en er zit een deksel op die pot dus mijn muesli hoeft zich geen zorgen te maken dat de havervlokken drijfnat in de yoghurt belanden.
Maar tegelijkertijd begon ik mij te realiseren dat ik aan een toch wel vreemd ritueel ben begonnen. Tijdens de wekelijkse boodschappen koop ik een pak rijst, zak macaroni, kilo zout en thuis gekomen trek ik het hele zaakje hun jasje uit, om ze plaats te laten nemen achter het glas. En dan sta ik even niet stil bij die ijverige productontwikkelaars en verpakkingdesigners die aan de wieg staan van de meest mooie en functionele verpakkingen. Los van het feit dat sommige verpakkingen met geen enkele mogelijkheid open te maken zijn. Openingsinstructies op verpakkingen zijn bij voorbaat al een reden om fles, tube of pak te laten liggen. Nee het is de vraag waarom grutterswaren nog langer in een verpakking zitten. Als we ze dan toch ontdoen van hun behuizing waarom dan nog langer verpakken. Mijn vuilnisbak puilt na het boodschappen doen uit van verpakkingen die nauwelijks het daglicht hebben gezien.
In Duitsland (en ook andere landen) zijn ze onlangs gestart met een winkel, ‘Original Unverpackt’ waar je je eigen trommels, potten en flessen mee neemt om ze te vullen met je dagelijkse boodschappen. Best wel handig. Hoef ik ook niet meer één hele kilo kristalsuiker te kopen waar ik vijf jaar zoet mee ben. Ik kan nu gewoon een kopje suiker kopen. Nadeel is dan wel weer dat de buurvrouw mij nog minder ziet. Ander punt is dat ik niet in Berlijn woon. Schoorvoetend omarmen we in Nederland het idee van verpakkingsvrij boodschappen doen. Bij de Jumbo Foodmarkt kun je al zelf je granen voor je muesli scheppen. Maar dat is misschien wel meer iets voor mensen zoals ik die de pestpokkenhekel hebben aan bananenchips die ze te pas en onpas in Cruesli’s douwen. Als alles meezit opent binnenkort in Utrecht ‘Bag & Buy’ als eerste Nederlandse verpakkingsvrije supermarkt haar deuren. Maar ik zie ook wel het beeld voor me van de zelfschepsnoep bakken bij het Kruidvat. Waar stiekem mensen met hun vieze handjes in graaien voor een dropje.
Zo is er altijd wel wat.
