In de jaren ’60-’70 van de vorige eeuw zijn jullie opa’s en oma’s, vaders en moeders gastvrij onthaald in ons land. Om als arbeider een nieuw leven op te bouwen. Ver weg van de armoede. Jullie ouders is een zorgeloos leven geboden. Een mooi huis, een goede gezondheidszorg, kansen op een opleiding en vooruitzichten op een prettig pensioen. Een toekomst in een nieuw land met een rijke historie. Onze voorvaderen hebben dit land gebouwd en aan volgende
generaties overgedragen met de boodschap om al het goede voort te zetten. Wij hebben jullie opa en oma, vader en moeder gevraagd om samen met ons dit land klaar te maken voor een toekomst. In een land waar ook hun kinderen een goed leven kunnen opbouwen. Een land waar vandaag de dag een burgemeester van de grootste havenstad van de wereld een Marokkaan is. Waar de Tweede Kamervoorzitter een Marokkaanse moeder is.
Maar als ik kijk naar deze toekomst zie ik alleen maar verdriet. Ik zie het verdriet in de ogen van jullie opa’s en oma’s, vaders en moeders. Als ik in het land van je (voor-)ouders ben en volop geniet van de Marokkaanse tradities, het lekkere eten en de indrukwekkende geschiedenis stel ik mij de vraag hoe het zo kan misgaan in Nederland. Als ik in Marrakech praat met de mensen op straat hoor ik de schaamte. De schaamte over het gedrag van jongeren waarvan de ouders en voorvaderen ooit hun buren waren. Waarom moet ik in het geboorteland van jullie ouders, Marokko, horen dat het gedrag, de misdragingen, het respectloos omgaan met andere mensen in het land waar je nu woont, totaal niet geaccepteerd wordt? Dat je aan je haren door de straten gesleurd zal worden zodat je bij een volgende keer het wel uit je hoofd laat om zonder enige vorm van respect inwoner te zijn van een land, een stad een dorp, een straat met normen en waarden.
Nu zie ik weer een filmpje waarin een paar van jouw vrienden totaal respectloos het werk volgen van een agent. Ik walg en vraag mij af, waarom? Vertel mij wat er is gebeurd?
Hoe kan ik nu nog aan mijn eigen zoontje uitleggen waarom deze groep Nederlanders zo anders zijn dan de rest. Hoe kan hij opgroeien in een vredig Nederland zonder geconfronteerd te worden met agressie. Hoe ga ik hem uitleggen dat niet alle Marokkaanse jongeren een kort lontje hebben. Dat niet alle licht getinte Nederlanders de straat terroriseren. En jij? Vertel mij, praat je wel eens met je ouders, je opa of oma over wat jij zoal uitspookt? Dat je trots bent op dat wat
zij ooit samen met ons hebben opgebouwd, ook voor jou, weer af te breken? Als je op vakantie gaat naar het land van je (voor-)ouders, durf je dan je ook zo te gedragen? Hoop jij net zoals ik, dat na de vakantie, dit land een stuk vriendelijker is geworden?
Ik wens je een fijne vakantie. Maar bovenal een vredige thuiskomst.
