Vanochtend trok ik een colbertje uit de kast. Op zich een verrassing aangezien ik niet dagelijks een colbert draag. Maar afhankelijk van de inhoud van de zakelijke afspraak kleed ik me daar naar. Geen overdreven gedoe van jasje-dasje. Gewoon ruitjescolbert van Suit Supply, wit overhemd (met hoge kraag), mijn kleurige Effio sokken, Tommy Hilfiger jeans, schoenen van de Society Shop aan en gaan. Aangekomen op mijn afspraak is er een match! Of te wel; mijn gesprekspartner zit qua kledingstijl op het zelfde niveau. Dat is prettig zakendoen. Kleren maken de man. Niet voor niets bestaat er een kleding etiquette.
In de auto terug naar kantoor, dacht ik terug aan een periode bij een werkgever. Een werkgever die zich beweegt in het zogenaamde amusements en leisure segment. In gewoon Nederlands, de vrije tijds sector. De directeur had een hele duidelijke kleding etiquette voor zijn personeel ontwikkeld. Daar ben je directeur voor. De goede man zelf liep ten alle tijden keurig in pak. Alsof hij op weg was om een award in ontvangst te nemen. Keurig een pochetje in de borstzak. De dames en heren van de afdeling marketing en sales dienden ten alle tijden zakelijk en uiterst representatief gekleed te gaan. Voor de man, jasje-dasje. Jeans of een overhemd zonder stropdas was not done! Trouw liep ik dagelijks keurig gekleed in pak door het pretpark. ‘Of ik de directeur was’, werd mij geregeld door bezoekers gevraagd. Liep je een dag te casual door het park, kreeg je via je manager hoofdschuddend te horen dat je gesignaleerd was. Zonder stropdas. Foute boel.
Met grote regelmaat ontving ik zakelijke relaties. Voor zakelijke afspraken. Ik nodig nou eenmaal graag de mensen uit. Leuk om het pretpark te laten zien en hoe mensen een hele dag genieten van achtbanen, wildwaterbanen, shows en entertainment. Hoe mooier kun je het nog maken om de klant dwars door de blije gezichten te loodsen. Deze relatie staat ook ’s-ochtends voor de kledingkast met de vraag ‘wat trek ik aan?’ De agenda schrijft; “14.00 uur afspraak Pretpark”. Mooi. Dat wordt dus een polootje met een jeans. Want we gaan naar een pretpark. Waar de relatie helaas niet op voorbereid was, is dat Meneer van Mierlo met zijn driedelige voorgeschreven bedrijfsoutfit voor zijn neus staat. Weet u het nog? Jasje – dasje? Keer op keer toch wel een gênant moment. Want hoe leg je een relatie uit, nadat deze zich nederig had geëxcuseerd over zijn casual kledingstijl, dat de directeur een strenge kledingetiquette er op na houdt.
“Oh! Excuus dat ik er nogal vrije tijds bijloop, maar ik dacht dat kan wel tijdens onze afspraak. We zijn toch in een pretpark?” En af ging mijn dasje en uit ging het jasje. Ik deed gezellig mee met de klant. Op naar de Goliath!
Hoofdschuddend stond aan het eind van de dag de manager weer aan het bureau.
