Als buschauffeur kom je nog eens ergens. Je stopt en rijdt voorbij haltes, door stad, dorp en streek. Passagiers stappen in en uit. Soms wordt je aandacht getrokken door een huis achter de halte. Met lijn 81 rijd ik via Vianen richting Meerkerk. De rit gaat binnendoor. Langs Lexmond en door de landerijen. Na Lexmond valt mijn oog iedere keer op een reclamebord langs de weg. Het bord is lang geleden met de hand beschilderd. In vroegere jaren floreerde hier een welvarende bomenkwekerij. Echter is de glorie van weleer vergaan gezien de vergaande staat van het bord en het herenhuis alsmede de boomgaarden achter het bord. Het bord nodigt uit om ook de aldaar gevestigde cactuskwekerij te bezoeken.
Het is een zonnige zaterdagmiddag en ik opper het idee aan mijn zoon om samen op ontdekkingsreis te gaan naar de cactuskwekerij. Om er zeker van te zijn dat er überhaupt nog wel leven is in de kwekerij bel ik met het nummer dat ik enkele dagen daarvoor bij het voorbijgaan heb genoteerd. Er klinkt gerommel en gestommel aan de andere kant van de lijn. Zo te horen neemt een oudere man de telefoon op. ‘Hallo…’ Dat is wat ik kan verstaan. Al het andere gezegde vraagt om ondertiteling. Ik vraag of het mogelijk is om vanmiddag even langs te komen. Geen probleem. Wij rijden het erf op. En inderdaad de tijd heeft stil gestaan bij deze kweker. Ik werp een blik door de ramen. Enkelglas. Kozijnen hard toe aan een stevige lik verf. Er is geen mens te bekennen. De voordeur is ook al in geen jaren van het slot geweest. We lopen door de ietwat overwoekerde voortuin richting het kassencomplex dat aan de zijkant van het woonhuis ligt. Ergens in de verte hoor ik een man roepen dat we alvast naar binnen kunnen gaan. Ik kijk om me heen maar zie de man niet. Een piepende en knarsende schuifdeur verschaft ons toegang. Verbijsterd en met open mond kijk ik de kas in. De redelijk uitgestrekte kas is van voor naar achter gevuld met duizenden en nog eens duizenden cactussen. We lopen langs de tientallen meters kweektafels en verwonderen ons over de vele soorten en maten. Maar dat is nog niet alles. Hoe verder wij de kas inlopen zien wij dat het kassencomplex zich nog verder uitstrekt. Kassen links en rechts tot de nok toe gevuld met cactussen. Achter ons piept en kraakt de schuifdeur weer. Een oudere man op klompen en in een vale groene werkoveral komt binnen. Hij groet ons.
Ze zeggen dat baasjes op hun hond gaan lijken. Deze man is vergroeid met zijn cactussen. Zijn grijze bos met haren piekt alle kanten op. Zo ook zijn baard. Alleraardigst neemt hij ons mee naar zijn klein kweektafeltje in de hoek van het kassencomplex. Hij neemt plaats op zijn krukje. Hij laat mijn zoon zien hoe hij cactussen ent. Om zodoende, met veel geduld, een nieuwe variant op te kweken. We raken verder in gesprek. Met trots en weemoed vertelt hij over vroeger en zijn cactussen. De man heeft vanochtend de cactussen water gegeven. Een karwei dat je mijn inziens niet zo maar één twee drie doet. Gezien het feit dat een cactus al genoeg heeft aan een druppeltje water. De grotere iets meer druppels. Het klopt, hij was al drie dagen in de weer met druppels water. De man had vroeger een bloeiende kwekerij. Met bomen en struiken. Daarnaast legde hij tuinen aan en verzorgde ze met een overvloed aan passie. Door het hele land. Als hobby hield hij er cactussen op na. De hobby is door de jaren heen uit de hand gelopen. Zijn bomenkwekerij is al jaren geleden gesloten. Er waren geen opvolgers in de familie. Wat er na zijn dood met de duizenden cactussen gaat gebeuren weet hij ook niet.
Hij geeft mijn zoon twee cactussen voor thuis mee. Of hij goed voor de Bisschopsmutsen wil zorgen vraagt de man nog. Na iets meer dan een uur nemen we afscheid. De oude man hoeft zich in ieder geval over deze twee cactussen geen zorgen meer te maken. Beduusd en onder indruk van de weelde gaan wij huiswaarts.
Het zijn verhalen achter de halte.
Lees ook: Van kantoorbaan naar busbaan.
