Wat is er aan de hand? Al vanaf de jaartelling dat ik stemgerechtigd ben kras ik het keuzevakje op het stembiljet rood bij de optie VVD. Voor die tijd, in mijn pubertijd, kon ik niet wachten tot de dag dat ik een belangrijke keuze mocht maken. Dat waren de tijden van Hans Wiegel, Ed Nijpels en Hans van Mierlo. Alhoewel de laatstgenoemde boegbeeld was van D66. Maar voor mij iconen in die tijd. Al die jaren daaropvolgend koos ik bijna blindelings de kant van de liberalen. Door weer en wind. Ik bleef jullie partij trouw. Jaar in, jaar uit. Nog meer dan mijn vriendinnen of auto’s.
En nu? Nu is onze liefde toch wel een beetje over. Het ligt niet aan jou. Wees daarover maar gerust. Ik wens jou het allerbeste. Maar het zijn meer die vroeg dementerende plucheambtenaren om jou heen.
Moet ik kiezen voor de PvdA? Never! Ik versta ze niet. Het lijkt wel of ze een ander taaltje brabbelen. Vreemd ook dat de Staatssecretaris van Volksgezondheid op televisie van zijn eigen pa moet horen dat de zorg rondom zijn demente echtgenote zorgwekkend is. Even dacht ik voor D66 me sterk te maken. Maar hoe de wind ook waait, Pechtold waait mee. Zou dan een gereformeerd en gelovig clubje mij passen? Ik ben in principe tegen het verstoren van de zondagsrust. En tegen het koop- en graaifetisjisme op de zondag. Maar ja, van maandag tot en met zaterdag denk ik er weer anders over. 50Plus? Daar ben ik nog te jong voor.
PVV dan misschien. Ik vind ook dat er in dit land teveel crimineeltjes op de vierkante meter boefje spelen. Maar als ik dan dat bij elkaar geraapt zooitje achter boegbeeld Wilders zie staan, of eigenlijk beter gezegd, niet zie staan, dan hou ik mij nog liever schuil in één of andere bunker. Tot betere tijden aanbreken. Als ik Emile Roemer olie op het vuur zie gooien zie ik hem denken; ‘hoe kom ik zo snel mogelijk thuis in Boxmeer.’ Van Haersma Buma vertegenwoordigd met verve de partijstandpunten van het CDA. Hij is het jongetje dat keer op keer zijn vingertje opsteekt in de hoop nu eens eindelijk zijn zegje te mogen doen in het klasje. Alleen niemand luistert. Luid stampend loopt hij dan weer naar zijn kamertje, de deur hard dichtsmijt en boos schoppend zijn speelgoed aan de kant schopt en roept; ‘wacht maar tot ik groter ben!’
De VVD is het dus ook niet. Ik begrijp niet dat partijleden een bonnetje kwijt raken. Volgens mij ordenen jouw collega’s netjes alle bonnetjes. Mooi opgestapeld. Met het declaratieformulier binnen handbereik. Dus hoe in hemelsnaam kunnen jullie dan net uitgerekend dat ene bonnetje van bijna 5 miljoen guldens kwijt zijn? En al die miljarden aan Griekenland. Die gaan we niet terug zien hé? Zeg het maar eerlijk. Wat hebben wij nou voor een economisch belang aan deze Goden? Zijn het soms de vrachtladingen aan frikandellen en kroketten die wij zuidwaarts exporteren? Voor die hordes lallende bezopen vakantievierende Hollanders die feta, tzatziki of souvlaki maar raar eten vinden? De MH-17 ramp was en is Nederlands 9-11. Even dacht ik, terwijl de rookwolken vanaf de rampplek nog optrokken, dat jij met zo’n gigantische ram op die desk in Nieuwspoort zou slaan, dat dat spreekgestoelte in tweeën zou splijten. Dat jij Poetin eens flink de waarheid zou gaan zeggen. Maar nee. Wij kondigen een grondig onderzoek aan. Om eerst één en ander uit te zoeken. Helaas is de doofpot te klein. Daar past deze ramp niet in. Maar we hebben de tijd om een grotere doofpot te maken. Daarom onderzoeken wij. Toch?
Mark ik richt mij in deze even tot jou. Uiteindelijk zijn het provinciale verkiezingen. Maar jullie politieke kopstukken zijn dezer dagen zo prominent in beeld dat je even vergeet dat er ook nog jongens en meisjes in de polder zitten die wat te zeggen hebben.
Enfin, wat wordt het dan wel? Bij wiens partij zal ik woensdag keurig netjes binnen de lijntjes het hokje rood inkrassen? Ik vind Marianne wel wat. Ze kijkt zo lief. Bij haar moet ik altijd denken aan vrolijk huppelende lammetjes in een frisse lenteweide. Ik droom dan even weg en zie ons samen aan de rand van de wei liefkozend het gemekker gade slaan.
Lieve Marianne,
…
