De ochtend loopt op zijn einde. Tijd voor rustige momenten na de drukke ochtendspits. Het wordt de laatste tijd aanzienlijk drukker in de bus. Forenzen, scholieren en dagjesmensen maken in grotere getalen weer gebruik van de bus. De corona-maatregelen worden weer versoepeld en dat is te merken. Niet alleen door de drukte op de weg maar ook zitten de bussen voller en voller. Op sommige momenten als vanouds. Enfin, nu de ochtendspits is weggewerkt kan de buschauffeur even uitblazen om met wat rustigere ritten op adem komen.
Op halte C5, Utrecht Centraal, stappen de passagiers in voor de rit met lijn 74 naar Nieuwegein. Om daarna door te rijden naar Vianen. Ik heet de passagiers welkom met een welgemeende “goedemorgen”. De meeste groeten terug. Een enkeling gunt je geen blik waardig. Nog een kleine drie minuten voordat ik stipt op tijd dien te vertrekken. Er stapt een man in met een verfrommeld A4-tje in zijn hand. Hij vraagt vriendelijk of deze bus na de eindhalte in Vianen doorrijdt als lijn 64 richting het bedrijvenpark De Biezen. Ik zeg tegen de man dat hij zijn huiswerk goed gedaan heeft en bevestig daarmee dat ik later in Vianen verder rijd als 64. Hij gaat zitten in de bus om een paar seconden later weer naast mij komen te staan met de vraag hoelang het duurt voordat ik vertrek. Nog twee minuten voor vertrek.
Ik rijd de stad Utrecht uit en met de nodige haltestops in Nieuwegein kom ik aan op het busstation van Nieuwegein. Ik zet de bus op de halte en zet de motor uit, open de deuren en wens de passagiers die de bus uitstappen een prettige dag. De man vraagt mij hoe lang ik hier op het stadcentrum blijf staan. Ik zeg tegen hem; “genoeg om een sigaretje te roken” en ik steek vier vingers op die de 4 minuten wachttijd aangeven. Ik rook niet en heb eigenlijk geen idee of vier minuten genoeg is voor een rookpauze. De man staat op om blijkbaar buiten de bus een sigaret op te steken. Maar bedenkt zich en gaat weer zitten. Er heerst een lichte spanning om de man heen.
Tijd om te vertrekken om via het Stadscentrum van Nieuwegein naar Vianen te rijden. Onder aan de snelweg A2 liggen aan weerzijde de busstations van Vianen. Vianen-Oost en Vianen-West. Het is een komen en gaan van bussen uit Brabant, Zuid-Holland, Gelderland en Utrecht. Velen hebben hier een wachttijd van enkele minuten voordat ze weer verder rijden. Mijn rit door Vianen moet nog beginnen. Maar niet voordat ik eerst mijn wachttijd van enkele minuten dien af te wachten. Voor de overstappers. Ik sta buiten de bus. Om tijdens het mooie weer even de benen te strekken. De man komt mijn kant op gelopen met de vraag hoeveel minuten ik hier moet wachten. En vraagt nogmaals of ik straks als 64 verder rijd. En of het klopt dat ik langs de bushalte Lorentzweg kom. “Dat is toch de halte bij de Makro?” vraagt hij nog. Omdat de man met de minuut zenuwachtiger wordt vraag ik hem wat de bedoeling is van zijn reis. Het is blijkbaar vandaag zijn eerste werkdag bij de Makro in Vianen. Om één uur deze middag moet hij zich melden. Ik kijk hem aan en zeg dat hij voor een eerste werkdag zijn reis wel erg krap qua tijd gepland heeft. Volgens het doorkomstschema kom ik iets voor één uur op de halte Lorentzweg. Ik probeer met hem mee te denken hoe hij de volgende keer zijn reis met de bus vanaf Utrecht Centraal efficiënter kan voortzetten. Zonder eerst half Utrecht, half Nieuwegein en heel Vianen door te reizen. Maar ook bij mij dringt de tijd want het signaal voor vertrek klinkt. Ik doorkruis Vianen met ook hier de nodige stops. Op mijn eindhalte in Vianen zit de man uiteraard nog in mijn bus.
Lijn 64 is een kort ritje. Speciaal voor de hard werkende medewerkers van de vele bedrijven op bedrijvenpark De Biezen. Met als eindhalte het busstation van Vianen. Onderaan de A2. Maar voordat ik aan deze rit begin dien ik eerst vijf minuten te wachten. Deze rit staat gepland om 12.49 uur. Ik zie de wanhoop in de ogen van de man. Ik leef met hem mee. Ik weet hoe stressvol de eerste werkdag kan zijn. Met dit medeleven vertel ik de man dat ik hem ga helpen om een verpletterende indruk te maken bij zijn nieuwe baas. De man begint te stralen van oor tot oor. Ik rijd in de minuten die gepland staan om te wachten in één lijn door naar de Makro. Bij de personeelsingang van de Makro parkeer ik de bus voor de deur. Door het mooie weer zitten een aantal medewerkers buiten van hun pauze te genieten en kijken verbaasd naar de bus. Uit het raam van het kantoor en door de magazijndeuren werpen enkele medewerkers een blik op de bus. Ik open de deur en met een nog grotere glimlach dan daarnet stapt de man uit, met duizend maal dank. Het is 12.47 uur. Ik moet mij haasten om niet te laat op mijn beginhalte te starten met lijn 64.
Lees ook: Van kantoorbaan naar busbaan.
